شب عبدالله، دستانش به سوی آسمان ها بود
نگاه ِ آمنه از درد ِ پهلویش هویدا بود
به دورش آسیه ،عَذرای اطهر بود و حوا بود
شکوه ِ عرش بود و خانه لبریز ازتمنا بود
صدای گریه ات پیچید ، چشمانت چو گل وا شد
جهان مسرور از میلاد خاتم ، جشن برپا شد
ربیع الاول است و عرش گلباران شد از رویت
زمین هم،آسمان هم، محو ِ مشکین طاق ِ ابرویت
نسیمی عطر می پاشید از گل لای گیسویت
و مبهوت است عالم از دو چشمان خدا جویت
به حسن ِ حضرت ِچشمت ،جهانی تحت فرمانت
بزن پلکی ، جهان افتد به پایت ، پای قرآنت
ربیع الاول است و نور وحدت جشن میگیرد
خدا در مقدم ِ ِ ختم ِ نبوت جشن می گیرد
نگاه کعبه در چشمان ِ رحمت جشن می گیرد
و عالم در شکوهی از مسرت جشن میگیرد
به عبدالله می خندی رسول ِ مهربانی ها
تو را در مهربانی می شناسند آسمانی ها
و آن شب لحظه ی میلاد، تاریخی دگر سر زد
چو کسرا ریخت ،طاق دیگری پر نقش تر سرزد
به چشم موبدان ترسی ز میلاد ِ سحر سر زد
به آتش گاه ِ پیر آنگاه مرگی شعله ور سر زد
تو را دیدند و قرآنی که بر دوشت اذان می خواند
به صوت ِحُسن ِ خوش الحان و ترتیلی عیان می خواند
به دستانت فروغ عترت آوردی رسول الله
جهانی را شکوه وحدت آوردی رسول الله
برای عاشقانت عزت آوردی رسول الله
نبوت را به ختمت رحمت آوردی رسول الله
ربیع الاول است و ذکر و آداب ِمسلمانی
اجابت کن دعاها را در این شب های ربانی
اکرم بهرامچی
درباره این سایت